Σου γράφω πάλι κύριε Τσίπρα

Η στιγμή που ο Τσακαλώτος δείχνει να υποψιάζεται ότι θα σηκωθείς να φύγεις και η Μέρκελ αναρωτιέται πόση ξεφτίλα αντέχεις ακόμα. Τσακαλώτος-Μέρκελ διπλό.

 

Κύριε Τσίπρα, πρωθυπουργέ μερικών ελλήνων (των ίδιων που απολάμβαναν ανέκαθεν τις κυβερνητικές “υπηρεσίες” όπως αυτές υπαγορεύονται από την Ευρωπαϊκή σου Ένωση) και όχι πρωθυπουργέ τής Ελλάδας, αφού παρέδωσες κι εσύ την διακυβέρνησή της σε “άλλους”.
Μόλις γύρισα από την συγκέντρωση των αγροτών και υπέρ των αγροτών και θεώρησα “αναγκαίο” να σου γράψω μερικές σκέψεις, διαπιστώσεις και απορίες.
Ξέρεις ότι, λιγότερο θεαματικά μεν απ’όσο τους ενέπνευσες κάποτε εσύ και τους “κρέμασες” στην συνέχεια, αλλά πάντως χωρίς αναστολές, οι πολίτες, οι άνθρωποι, ο λαός δηλαδή, διακρίνουν λύσεις στον ορίζοντα που τους τον μαύρισες με την συνθηκολόγησή σου;
Ξέρεις ότι, αφού εσύ αποδείχθηκες γιαλαντζί ριζοσπάστης και ενέδωσες (sic) σε 17 ώρες, κάποιοι, όχι όλοι, κατανοούν ότι οι νίκες χρειάζονται, απαιτούν, αγώνες ζωής και όχι μόνο 17ωρες αντοχές;
Ξέρεις γιατί αυτά που παρέδωσες μετράνε πολλαπλάσια απ’των προκατόχων σου; Επειδή αυτοί στηρίζουν με ιδεολογία τις προδοσίες τους και πολλοί από μας (οι περισσότεροι) δεν ξεγελαστήκαμε ποτέ από το τομάρι που φοράνε.
Ξέρεις τί “πέτυχες” όταν ούτε πόλεμο άνοιξες, ούτε παραιτήθηκες δηλώνοντας παγκοσμίως και τίμια ποιά παιχνίδια είναι καταδικασμένοι να παίζουν όσοι εμπιστεύονται τους “θεσμούς” και όχι τους λαούς;
Πρώτα-πρώτα, διέσπασες το ίδιο σου το κόμμα και κρέμασες ακόμα μια πέτρα στο λαιμό τής (όποιας) ενότητας.
Στην συνέχεια, στα μυαλά εκείνων που σε ψήφισαν όχι από ιδεολογία και ένταξη αλλά απογοητευμένοι, πεινασμένοι, φοβισμένοι και κουρασμένοι εναπόθεσαν πάνω σου τις ελπίδες τους, ταύτισες την Αριστερά με την “συνέχεια” των προηγουμένων (κι αυτοί τα ίδια κάνουν). Και μπορεί οι περισσότεροι να γνωρίζουμε ότι δεν φτάνεις, ούτε έφτανες (για να λέμε την αλήθεια) στο μικρό δαχτυλάκι τής Αριστεράς, όμως δεν το ξέρουν όλοι εκείνοι που σε ψήφισαν, που ψήφισαν ΟΧΙ, που ήταν έτοιμοι για θυσίες.
Δημιούργησες αδιέξοδο στη θέση τής ελπίδας που σε ανέδειξε πρωθυπουργό.
Ενίσχυσες την παραίτηση και την απογοήτευση.
Επιβεβαίωσες την “φήμη” ότι “άλλοι κυβερνούν αυτή τη χώρα” και ότι κανένας δεν είναι ικανός, ισχυρός, θαρραλέος ή μάγκας για να τους αψηφήσει. Κι όμως, το μόνο που είχες να κάνεις ήταν να πεις αλήθεια για τα όρνεα. Δεν το έκανες αλλά γύρισες και παριστάνεις έκτοτε τον φέρελπι που έστω και εκ των υστέρων, με κάποιους (ποιούς;) τρόπους, θα μας βγάλει απ’τον τάφο.
Νέες καραμέλες πήραν την θέση των παλιών που σέρβιραν οι ομοϊδεάτες των όρνεων τής ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Τα αεροδρόμια, το λιμάνι τού Πειραιά, η αγροτική παραγωγή δεν ξεπουλήθηκαν, υπάκουσαν στα υπογεγραμμένα.
Πάω στοίχημα ότι ευχαριστείς την τύχη σου που είχαν ξεπουλήσει κάτι και οι προηγούμενοι, πχ Ελληνικό, Σκουριές, ξέρεις τώρα.
Αλλά για να σε ξεφτυλίσουν απροκάλυπτα οι εταίροι σου, σου έστειλαν και το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο.
Αν και, όποιος δεν ήταν τυφλωμένος και κουφός, θα έπρεπε να είχε καταλάβει τί εννοούσες όταν δήλωνες προεκλογικά ότι θα παραμείνουμε “μέλη”.
Περιμένεις, λέει, αξιολόγηση για τις εφαρμογές τής θανατικής μας καταδίκης με “μεταρρυθμίσεις” αλλά και για το προσφυγικό!
Στα είχα πει και παλιότερα αλλά γιατί να ακούσεις εμένα ή τον καθένα απλό άνθρωπο;
Όσο δίνεις, τόσο θα απαιτούν. Αυτό έκαναν απ’την πρώτη μέρα τής εκλογής σου και αποκλείεται να μην το είχες καταλάβει εσύ ή κάποιο κομματόσκυλο.
Ξέρεις ποιό είναι το πρόβλημα; Όσα δίνεις είναι ΔΙΚΑ ΜΑΣ. Όχι δικά σου, όχι της αντιπολίτευσης, όχι της συμπολίτευσης, όχι των πουλημένων νεοφιλελεύθερων, όχι της (ακόμα πιο) “ανανεωμένης” -πρώην- αριστεράς.
Πολλοί, δικοί σου αλλά και απλοί ψηφοφόροι σου, θα χορτάσουν για λίγο με τα ξεροκόματα αγωνιστικότητας, εθνικής κυριαρχίας, παραμονής στην ΕΕ (τα ρέστα μου, αλλά ναι, την θέλουν), ασφάλειας, διεκδικήσεων και κόκκινων γραμμών.
Μην ξεγελαστείς ότι όπως σε ανέδειξαν, με τον ίδιο τρόπο δεν θα σε καταποντίσουν.
Όμως, τόσο που κόβει σε πολλούς απ’αυτούς, φοβάμαι ότι θα την πληρώσουμε όλοι μας με την άνοδο των φανερών και κρυφο-φασιστών και με την απαξίωση των λαϊκών κινημάτων.
Ναι κύριε Τσίπρα, υπάρχουν και μετά από σένα διεκδικήσεις και κινήματα, όπως υπήρξαν και μετά τους ψευτο-σοσιαλιστές! Με τον ίδιο τρόπο που συνεχίζουν να υπάρχουν μετά από τόσες κατραπακιές και εξαθλίωση, αλλά κυρίως λόγω πλύσης εγκεφάλου, αντικομμουνιστές, δεξιοί κακομοίρηδες, αριστερόφοβοι και “ευρωπαϊστές”.
Κύριε Τσίπρα, μπορεί μέσα σε 17 ώρες να “πείστηκες” εσύ, όμως όπως θα σου έχουν πει και στο κόμμα σου οι παλιοί, ούτε 17 αιώνες δεν μπορούν να συγκρατήσουν το δίκαιο απ’το να γίνει απαιτητό.
Μπορεί να μην γίνει με κατάληψη των “χειμερινών ανακτόρων” όπως είχες δηλώσει ειρωνικά σε παλιά συνέντευξή σου, όμως όπως θα έπρεπε να έχεις αντιληφθεί, θα γίνει απαιτητό.
Κανόνισε να λείπεις!
Και μια τελευταία ερώτηση: Σου λείπει καθόλου που πέρισυ τέτοιες μέρες περπάταγες στον δρόμο χωρίς να φοβάσαι;

Χαψε μύγες και σκάσε

Ρε παιδί μου, εσύ μπορεί να λες ότι “ίδιοι είναι κι αυτοί” και να χύνεσαι στον καναπέ σου και να σαπίζεις και να λιώνεις και να υποφέρεις, μόνος ‘η με οικογένεια.
Εσύ μπορεί -και το υποψιάζομαι πολύ- να σκέφτεσαι και να λες “τέτοιοι είναι οι αριστεροί”.
Γιατί τους πίστεψα ο μαλάκας;
Εσύ μπορεί να φαντασιώνεσαι ήδη την “αντεκδίκηση” σου στις επόμενες εκλογές ‘η να χτίζεις τον κόσμο σου για τα επόμενα δύσκολα χρόνια.
Εσύ μπορεί να ρουφάς με λαχτάρα τα λόγια τους, της κυβέρνησης και των δανειστών που έγιναν εταίροι, μήπως από μέσα τους σε ξεδιψάσει κάποια σταγόνα διαφοροποίησης.
Δεν την ακούς, δεν την βλέπεις, δεν την διαισθανεσαι καν, την έχεις όμως τόσο πολύ ανάγκη που την ψάχνεις όπως οι συνάνθρωποι μας τα σκουπίδια στους κάδους.
Σε καταλαβαίνω που “χάνεσαι” όταν οι χθεσινοί “επαναστάτες” (αν είσαι ψιλό-συντηρητικλα) ‘η “σύντροφοι” (αν είσαι προοδευτικο-αριστερός) είναι σημερινές μαϊμούδες και παπαγάλοι, που μαϊμουδίζουν και παπαγαλίζουν.
Ο,τι και να σκέφτεσαι, σε νοιώθω, εκτός κι αν είσαι ‘η  μολύνεσαι από τα φασισταρια, δηλαδή αν είσαι τελείως μπάζο.

Θα σου πω όμως εμένα τι με σφάζει και με σκοτώνει.
Δεν είναι που πληρώνω.
Δεν είναι που δεν με πληρώνουν ‘η με απολύουν  (ασύδοτοι ακόμα) ‘η με υποχρεώνουν να έχω δουλειά για δέκα-δεκαπέντε παραπάνω χρονια απ’ όσα μου έλεγαν παλιότερα (και να μην βρίσκω).
Σχεδόν δεν με νοιάζει που η σύνταξη δεν φθάνει για την καθημερινότητα κι όσοι από μας είχαμε κανένα φράγκο για να μην πεθάνουμε σε ράντζο στην ώρα ανάγκης, το φάγαμε κι αυτό.
Να σου πω και το άλλο.
Δεν με νοιάζει ούτε για τους νέους όπως παριστάνουν μερικοί. Τα νιάτα είναι δύναμη, αν δεν στα έχουν κάνει μπουρδέλο με τα σμαρτ-φοουνς και τις άλλες παπαριες.  

Πονάω που με μεγάλωσαν -κι εγώ συνέχισα να πιστεύω- πως η αριστερά, ο (αληθινός) σοσιαλισμός (και όχι εκεινος που ξεφτίλισαν οι πασοκοι παλιότερα), ο κομμουνισμός, όλα αυτά, στις τίμιες εφαρμογές τους, είναι πρόοδος, είναι ανθρωπιά, είναι εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών.
Τα πίστεψα, τα πίστευα, τα πιστεύω.
Δεν πιστεύω όμως ότι αυτοί οι άνθρωποι που κι εσύ κι εγώ βλέπουμε στις τηλεοράσεις και που εκτελούν εξουσία, άξιζαν τον χαρακτηρισμό “αριστερός”.
Γιατί, όπως έλεγαν οι παλιοί: Τα στερνά τιμούν τα πρώτα.
Τι να σου πω ρε συνάνθρωπε. Λες όποιος δεν πεθαίνει για τους συνανθρώπους του, δεν τον σκοτώνουν για τις ιδέες του και για τους αγώνες του, να είναι καταδικασμένος στην απανθρωπιά;
Μη σου πω και στην προδοσία….;    

 

 

 

 

 

 

 

 

Συγγνώμη μάτια μου, συγγνώμη

Από όλα τα «πρωτότυπα», που είναι πολλά, αυτών των εκλογών και της προεκλογικής ατμόσφαιρας, υπάρχει ένα θέμα που δεν χωνεύεται με καμμία «φιλοσοφία» εκτός από την: «Λέμε και καμμία μλκ κι ό,τι βγει».

Άκουσα και τον Α. Τσίπρα να την σχολιάζει, όχι όμως όπως της πρέπει.

Λέει λοιπόν ο Μεϊμαράκης, ο Ποταμάκης, δεν συγκράτησα κι ούτε έχει διαφορά, ότι ο Τσίπρας πρέπει ή έπρεπε ή δεν το έχει κάνει ακόμα και να του το θυμίσουμε ή κακόπαιδίδενέχειςτρόπουςθασεμαλώσω, να ζητήσει συγγνώμη.
Προσοχή εδώ:
Πολιτικοί ζητούν από πολιτικό να ζητήσει συγγνώμη!
Πιο συγκεκριμένα για να το εμπεδώσουμε, πολιτικοί ζητούν από τον πιο πρόσφατο πρωθυπουργό να ζητήσει συγγνώμη.

Συνέχισε να προσέχεις:
Ο Σαμαράς έφερε νύχτα 4-5 πακέτα μέτρων
Ο Βενιζέλος με το κούρεμά του (που έχει επιστημονική ονομασία όπως όλες οι μλκ αλλά τι σημασία έχει;) κατέστρεψε ταμεία, ομολογιούχους, ιδρύματα κ.ά.
Ο ανωτέρω συνέπραξε, όπως εξάλλου οι μεϊμαρο-ποταμάκηδες, σε μνημόνιο, μέτρα, καταστροφές ΚΑΙ στον εκφασισμό της χώρας
Τέλος και last but not least σύμφωνα με το αγγλικό «δίκαιο», ο εθνικός ηλίθιος (ίσως και προδότης, μαζί με τον προκάτοχό του στο κόμμα αν το έψαχνε κανείς βαθύτερα και σοβαρότερα), μας ανακοίνωσε ότι αποφάσισε (άκουσον-άκουσον ποιος!) τον δανεισμό από ΕΕ και ΔΝΤ. Πού να ξέραμε εκείνη τη μέρα ότι ακούγαμε την καταδίκη μας σε ισόβια*  χρέη και δυστυχία και ξεπούλημα και υποδούλωση και κατοχή και…. και…
Το αφήνω στο λεξιλόγιό σου και στη φαντασία σου έλληνα.
Κι επειδή «από τότε που βγήκε το συγγνώμη χάθηκε η υπόληψη» λέει ο λαός, εγώ θα ρωτήσω, γιατί δεν έγιναν τότε εκλογές και να αποφασίσει ο λαός αντί για έναν βλαμμένο και πολλά καθάρματα;

Κάτσε ρε εξυπνάκια (είπα, δεν θυμάμαι ποιος το ζήτησε):
Απαιτείς από τον Τσίπρα να ζητήσει συγγνώμη;
Τότε τι πρέπει να κάνουν οι πιο πάνω, που είναι μόνο δείγμα όσων πρέπει να καταδικαστούν, μαζί με τα αφεντικά και τους αυλικούς τους, για εγκλήματα κατά της Ελλάδας και των κατοίκων της κι όχι βέβαια να καθαρίσουν με μια κωλο-συγγνώμη.

Αν αυτή δεν είναι πρωτοτυπία για εκλογές στην Ελλάδα, βρες μου άλλη και πες την μου. Έλα ντε!!

* Έχεις ακούσει για την αποπληρωμή των χρεών από τις προηγούμενες πτωχεύσεις της χώρας που τελείωσαν μόλις πριν λίγα χρόνια;
Ε, αυτά ήταν πταίσματα και καραμέλες.
Ρούφα τώρα και γμσε πολύ για να γενοβολήσεις δυο-τρεις γενιές δούλων που θα αποπληρώσουν μέχρι την επόμενη (άδηλη) χρεωκοπία.

 

“Όταν λέω αντι-πολιτισμός”

…’η πώς να συμπεριλάβεις σε ένα άρθρο πολλές από τις σκέψεις που τριγυρίζουν, διαμορφώνονται, βασανίζουν, βγαίνουν σε κομμάτια και παλεύουν να εκφραστούν.

metaretriever2

το βρήκαμε στο interarma

Όταν λέω αντι-πολιτισμός, χρησιμοποιώ μια έννοια με πολλές αρνητικές συνεκδοχές εντός του αναρχικού χώρου. Οι αντιδράσεις στην έννοια είναι συνήθως αντανακλαστικές, με τις ίδιες αντιρρήσεις να αναμασούνται συνέχεια. Ίσως οι αντίπαλοι της αντι-πολιτισμικής σκέψης της αντιτίθενται επειδή εκθέτει την ιεραρχική φύση των δικών τους ιδεών. Ίσως αυτοί οι αντίπαλοι δεν καταλαβαίνουν τα επιχειρήματα που τη στηρίζουν. Όπως και να έχει, θα ήθελα να την ξεκαθαρίσω…

Όταν λέω αντι-πολιτισμός, δε μιλάω για τον πριμιτιβισμό. Υπάρχει μια γενικώς παραδεκτή διχοτόμηση η οποία θέτει τον “πολιτισμένο” και τον “πρωτόγονο” στα αντίθετα άκρα ενός φάσματος. Ενώ οι κοινωνιστές/συνδικαλιστές προσκολλώνται στο ένα άκρο, ο πριμιτιβισμός προσκολλείται στο άλλο. Οι αντι-πολιτισμικές ιδέες στοχεύουν στην καταστροφή αυτού του φάσματος. Δεν κοιτούν ούτε προς τα πίσω σε προηγούμενες κοινωνίες, ούτε προς τα μπροστά στην κίβδηλη άπειρη πορεία της προόδου. Όπως ο αναρχισμός δεν θα έπρεπε να τοποθετείται σε ένα φάσμα αριστεράς/δεξιάς, έτσι και ο…

View original post 1,025 more words

Επειδή λέμε, λέμε … αλλά δεν περνάει η ώρα … μήπως να …

Picture Credit: greece.mrdonn.org

Όσα ζούμε τις μέρες μετά το δημοψήφισμα μας ξεπερνούν.
Άλλους λιγότερο, άλλους περισσότερο και αρκετούς εντελώς.
Tα γεγονότα και οι εξελίξεις πάνε πέρα απ’ όσα μπορεί να επεξεργαστεί ο εγκέφαλος, η λογική αλλά και -γιατί να το κρύψομεν άλλωστε;- το συναίσθημα.

Το δε γελοίον του πράγματος μπορεί να είναι πως όσο πιο ιδεαλιστής αριστερός ήταν ή είναι κάποιος, τόσο πιο μαλάκας τείνει να νοιώσει.
Χωρίς σημασία είναι αν πρόκειται για μέλος κόμματος.
Μάλλον δυσκολότερη γίνεται η «χώνεψη» για μη μέλη, που δεν έχουν συνδέσμους και … καθοδηγητές (λέμε τώρα).
Δύσκολα γεύονται το φαρμάκι που τους ποτίζει η Αριστερά (να πω «η τάχα…» δεν μου πάει χέρι, όχι ακόμα, ούτε και καρδιά), όσων οι ιδέες και η τοποθέτηση  είναι γνωστές στους, ίσως επίσης ανένταχτους και από διαφορετικούς χώρους, φίλους και γνωστούς τους.
Εκείνοι που τους έλεγαν πριν μερικούς μήνες «βγήκαν οι δικοί σου τώρα άντε να σε δω τι θα λες», αν είναι καλοί φίλοι σιωπούν, αν είναι ψιλοκόπανοι δεν διστάζουν να τους τρίβουν στη μούρη ότι «τα ίδια κάνουν κι οι δικοί σου».
Και δεν φτάνουν τα μικρά προσωπικά τραύματα του εγωισμού, ξέρει αυτός ο… απλός αριστερός, πως θα έχει πάλι να μοιραστεί το κοινό (όχι καθολικό όμως) δράμα ενός λαού -ηθικό και υλικό.

Τι θέλει ο απλός αριστερός; Αυτά που ψήφισε θέλει.
Κι αν κάνει σκόντο και τα στραβά μάτια στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που ήξερε βαθιά μέσα του πως είναι ανεφάρμοστο αλλά «του άρεσε να το ακούει», δεν κάνει κανένα σκόντο και πονάει η καρδιά του αυτού του απλού αριστερού για κείνο το Όχι.
«Μας το ζητήσατε, σας το προσφέρουμε», έλεγε μια διαφήμιση (νομίζω).
Ο απλός, αγνός, καλός, ανιδιοτελής και πιστός στον εαυτό του και στις ιδέες του αριστερός, ένοιωσε ότι κάτι μέσα του ζητούσε να του δοθεί η επιλογή, να το πάρει απάνω του βρε αδερφέ, -δεν πειράζει, είμαστε δυνατοί- και ήρθε ο πρωθυπουργός και του προσέφερε την επιλογή, τον λόγο, την δύναμη, μέσω του δημοψηφίσματος.
Κι ο-όλα-τα-πιο-πάνω-αριστερός, έδωσε με την σειρά του αυτό που του ζήτησε ο πρωθυπουργός, αλλά κι αυτό που ο ίδιος πίστευε και πιστεύει, το « Όχι» του.
Είναι σπουδαία δουλειά να σου ζητάει επιτέλους κάποιος να συμμετάσχεις στις σημαντικότατες αποφάσεις που σε αφορούν.
Ξέρεις τι θα είχες ψηφίσει αν σε είχαν ρωτήσει για το ευρώ, για το ΔΝΤ, για τα μνημόνια μέχρι τώρα. Ξέρεις, ακόμα κι αν δεν ψήφιζες τότε, τι θα είχες ψηφίσει για την είσοδο στην ΕΟΚ.
Δεν σε ρώτησαν τόσες φορές, σε ρώτησαν στις 5 Ιουλίου 2015 όμως.

Όταν κυρίαρχο αίτημα, πρόταξη και συλλογικός στόχος γίνεται η αξιοπρέπεια και όταν ματαιώνεται η απόφαση της πλειοψηφίας, τότε γιατί δεν αγνοούσε και την, πολύ μικρότερη, πλειοψηφία του στις εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας και να μην σχηματίζει κυβέρνηση; Ε;
Η μόνη χρησιμότητα του δημοψηφίσματος κατάντησε να είναι η καταμέτρηση και η αποτίμηση πόσων ελλήνων και ελληνίδων θα χρειαστεί να γράψει κανονικά ή να δείξει κατανόηση για τις θυσίες τους (το έχουν ξαναδεί το έργο, ξέχασε);

Επειδή όπως είπα πιο πάνω, «δε μου πάει χέρι» να γράψω περί δήθεν κοροϊδίας, ούτε βεβαίως περί προδοσίας κι επιπλέον επειδή, ας πούμε, συμπάσχω με:
Τον απλό αριστερό που έζησε να δει την Αριστερά στην κυβέρνηση
Τον ριζοσπάστη αριστερό (ακόμα και ΚΚΕ) που είδε -έστω- τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση
Τον παλιό αριστερό που ζούσε με την ελπίδα να μην τα σκατώσει ακόμα μια φορά η Αριστερά στην Ελλάδα και να μην βγάλει τα μάτια της με τα ίδια της τα χέρια 
Τον αριστερό που δεν πίστεψε ποτέ ότι πασοκ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις ήταν έστω και λίγο αριστερές και περίμενε να δικαιωθεί επιτέλους,

με αισθήματα παρόμοια με όλους αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν, αλλά και με μάλλον παιδιάστικη αφέλεια όλο περιμένω να βγει κάποιος, κατά προτίμηση ο πρωθυπουργός (όχι οι γνωστές άγνωστες διαρροές και κύκλοι) και να πει:
«Άντε βρε χαζούλια, μια πλάκα σας έκανα!
Εντός 48 ωρών (του αρέσει να το λέει αυτό), αρχίζουμε στάση πληρωμών, εθνικοποίηση των τραπεζών, έλεγχο των εισαγωγών αγαθών που μπορούμε να παράγουμε ή που είναι παγκοσμίως άχρηστα, προχωράμε σε  ανάπτυξη των παραγωγικών διαδικασιών ακόμα και με αυτοδιαχείριση και με υποχρεωτική εργασία και συμμετοχή στα κέρδη και […]»
 Προσωπικά θα του συγχωρήσω αν δεν πει με λέξεις αλλά το εννοήσει: “Στα … ξέρετε-ποιά-μας το ευρώ”.

Και Όχι, μετά να μην ξυπνήσουμε, αλλά να αρχίσουμε για «πρώτη φορά» να ζούμε και ν’ ανασαίνουμε μετά από πέντε χρόνια (ή με όρους συλλογικής μνήμης, μη σου πω και μετά από εκατόν ενενήντα πέντε).

Σαν σήμερα το 1953: Ξεκινά η επανάσταση στην Κούβα

Και στα δικά μας!

Απ'όλα (με sos)

Σαν σήμερα στις 26 Ιουλίου του 1953 ξεκινά η επανάσταση του Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα.

View original post 3,841 more words

Ξημέρωσε η Επόμενη Μέρα

Όλο επόμενες μέρες ζούμε τον τελευταίο καιρό.

Του τελεσίγραφου, της βρώμικης προπαγάνδας, του δημοψηφίσματος, των κλειστών θεοποιημένων τραπεζών, του Όχι, της διαπραγμάτευσης, του πραξικοπήματος, των εκβιασμών, της μεγάλης αγρυπνίας πριν την εκτέλεση…. Διάλεξε και πάρε!

 Και τώρα τι; Θα μας σώσει ο Τσίπρας; Θα φερθούν σαν άνθρωποι και όχι σαν αρπαχτικά όρνεα οι «ευρωπαίοι» και άλλοι δανειστές; Όχι και όχι.

Το ΔΝΤ δεν έπαψε να είναι ένας από τους οικονομικούς δολοφόνους επειδή σου λέει το αυτονόητο σε στιγμή που εξυπηρετεί φαύλους σκοπούς. Δηλαδή εσύ, συνάνθρωπε, σύντροφε, συμπολίτη, έλληνα, πίστευες ότι είναι «βιώσιμο» το χρέος;
Μα γιατί να δεχθείς ότι έχεις χρέος; Το δημιούργησες;
Έτσι σου είπανε γουρούνια και τσόκαρα, εκείνοι που νόμιζες ότι είναι πιο δυνατοί, πιο έξυπνοι, πιο επιδέξιοι.
Εσύ είσαι ο δυνατός, εσύ, ο άνθρωπος.
Όχι ο «απλός άνθρωπος» που σου τσαμπουνάνε.
Τι θα πει απλός άνθρωπος; Υπάρχει και σύνθετος;
Κι αν υπάρχει, γιατί αντί να μιμηθείς τα γουρούνια και τα τσόκαρα δεν θέλεις να γίνεις εσύ σύνθετος προς όφελός σου;
Επειδή για να το πετύχεις πρέπει να συμπράξεις με άλλους που είναι «απλοί» και άρα δεν σου φαίνονται άξιοι να σε καθοδηγήσουν, να αποφασίσουν για σένα χωρίς εσένα και να σε σώσουν;
Μόνος-μαζί με άλλους θα σωθείς. Ναι, και τα δύο μαζί.
Δεν έχεις ανάγκη ταγούς και εμπνευστές.
Έχεις κατέβει απ’ τα δέντρα, θυμάσαι; Κατέβηκες, περπάτησες κι όταν ορθώθηκες εφευρέθηκαν δεκάδες μέθοδοι για να σε γονατίσουν.
Τα χρέη και τα δάνεια είναι απλώς η πιο σύγχρονη.

 Ο Αλέξης Τσίπρας σου έδωσε ελπίδα. Και σε μένα.
Τον πιστέψαμε, εμπνευστήκαμε από το μέλλον που περιέγραφε γενικά κι αόριστα, τον υποστηρίξαμε ακόμα κι αν δεν τον ψηφίσαμε στις εκλογές.
Για να μην σου τα χώνω χωρίς να κάνω αυτοκριτική, θα σου πω ότι εξακολουθώ να τον θεωρώ ηθικό, πιστό στις ιδέες του, γεμάτον καλές προθέσεις κι επιπλέον αυτό που αποκαλούν ηγετική φυσιογνωμία.
Ωραίο μεν, ανεπαρκές δε.
Σκέφτεσαι λοιπόν ότι αν δεν μπόρεσε κι αυτός δεν μπορεί κανένας;
Εδώ αρχίζει η διαφορά μας.
Είτε ανήκεις στους καναπεδάκηδες ή στους πλατειάκηδες, διαφέρουμε φοβάμαι.

Εκεί έξω υπάρχει γη, υπάρχουν (τεχνητά ή πραγματικά) φαλιρισμένες επιχειρήσεις και εργοστάσια εξοπλισμένα που τα κλείσανε για να γίνονται εισαγωγές και να κρέμεσαι από τα αρχ… των χρηματοδοτήσεων.
Για να φας ντομάτες, που βρώμαγε ο τόπος από τις παραγωγές, εισάγουν. Για να ντυθείς με ρούχα που ξέρεις να ράβεις και να υφαίνεις, εισάγουν.
Για να σκουπίσεις τον κώλο σου εισάγουν φθηνά.
Είχες γεννηθεί; Θυμάσαι τα εργοστάσια φαρμάκων, τις κλωστοϋφαντουργίες, τις σιδηροβιομηχανίες, τις κτηνοτροφικές μονάδες, τα στάρια, τα οπωροφόρα;;;
Τα έχεις δει; Έχεις ακούσει ή διαβάσει γι’ αυτά;

Ξέρεις μόνο από τράπεζες και ΑΤΜ; Το ίδιο και τα πεντάχρονα που νομίζουν ότι τα λεφτά τα φέρνουν ο μπαμπάς και η μαμά από το … μηχάνημα.

Αυτήν την συγκεκριμένη λοιπόν «επόμενη μέρα» εγώ ξύπνησα «αλλιώς». Χωρίς ελπίδα, χωρίς έμπνευση, χωρίς όραμα αλλωνών, επειδή όσο κι αν το περίμενα δεν είπαν το αυτονόητο.
Είπαν πολλά, μίλησαν για ελιγμούς, υπονόησαν στρατηγικές, αναφέρθηκαν και υποστήριξαν την αλληλεγγύη.

Στράβωσα, ίσως επειδή περίμενα κι απογοητεύτηκα.
Περίμενα να ακούσω τον πρωθυπουργό, αυτόν τον καλό άνθρωπο, να μας λέει ότι η χώρα είναι κυρίαρχη επειδή την ορίζουμε εμείς, όλοι μαζί και δεν αντλεί την κυριαρχία της από τις δήθεν υποχωρήσεις των οικονομικών δολοφόνων.
Περίμενα και δεν άκουσα να (ξανά) λέει ότι δεν υποκύπτουμε στον φόβο. Αντ’ αυτού μίλησε για τον μπαμπούλα της χρεωκοπίας.  
Περίμενα και δεν άκουσα τον υπέρμαχο της συλλογικότητας να λέει «να δουλέψουμε όλοι μαζί» και να πιστέψω ότι εννοούσε «όλοι μαζί» και όχι «εσείς να δουλεύετε κι εμείς να τρώμε» όπως εννοούν και πράττουν άλλοι. Δεν θέλω αλληλεγγύη, ούτε «ευρωπαϊκά ιδεώδη» και του κώλου τα εννιάμερα.

Αλληλεγγύη δεν είναι τα συσσίτια και το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, αυτά είναι ελεημοσύνες προς τα θύματα των ανθρωποφάγων  –ούτε καν φυσικών καταστροφών.
Αυτό που πιστεύω για αλληλεγγύη και ανθρωπιά είναι να αξιωθούν σαράντα νοματαίοι να δουλέψουν μαζί, να διαχειριστούν εαυτούς και αλλήλους και μέσα παραγωγής χωρίς να φαγωθούνε μεταξύ τους.  
Ναι ρε πατριώτη, γίνεται.
Γιατί γίνεται να τα ξεπουλήσουν και δεν γίνεται να τα έχουμε εμείς;
Δεν ξέρω πώς, αλλά αν βρεθούμε κάτι θα σκεφτούμε.
Έχει γίνει σιχασιά η καραμέλλα ότι δεν παράγουμε τίποτα.
Κάθεσαι έτσι κι αλλιώς, δουλειά δεν έχεις ούτε θα βρεις, χρόνο έχεις, ζωή έχεις, χέρια έχεις, κάνε κάτι! Αυτό είναι ανθρώπινο δικαίωμα!
Για να λέω και «του στραβού το δίκιο» όπως είπε και ο Τσίπρας χθες, δεν πιστεύω ότι συμφωνείς μαζί μου και -με το συμπάθιο-  αμφιβάλλω αν με καταλαβαίνεις.

Μήπως καλά έκανε ο Τσίπρας και δεν τα είπε όλα αυτά;

Προς τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα

Πρωθυπουργέ της Ελλάδας,

Σ’ εκτιμώ και σ’ εμπιστεύομαι, μέχρι αυτήν την στιγμή που γράφω.
Επειδή δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που αλλάζουν θέσεις κατά που φυσάει ο άνεμος (όπως  κι εσύ στην συνέντευξή σου στιγμάτισες), επιλέγω να ακολουθώ αρχές, αξίες κι εντέλει την καρδιά και το μυαλό μου.
Η εξαγγελία του δημοψηφίσματος άγγιξε ακριβώς αυτούς τους “οδηγούς” μου επειδή σκέφτηκα ότι επιτέλους κάποιος (τον οποίο επαναλαμβάνω έχω εμπιστευτεί) παίρνει μια γενναία και, το λιγότερο, “ασυνήθιστη” και αντικομφορμιστική απόφαση -κι ας σας έχουν κολλήσει την ρετσινιά στο κόμμα σου.

Επέμεινα στην αρχική μου άμεση απόφαση να ψηφίσω ΟΧΙ, ακόμα κι όταν θεώρησα λογική και πολύ ηθική, παρά τα ευρέως λεγόμενα, την πρόταση του ΚΚΕ στη Βουλή.
Σου προσέφερε (εμμέσως) κάτι που μπορούσες να αρπάξεις πραγματικά και μάλιστα χωρίς να το χρεωθείς. Κι όμως, αν και αμφιταλαντεύτηκα, σκέφτηκα την πολύ πλατιά και βαθειά σημασία του ΟΧΙ που θα μπορούσε να γίνει ένα σύμβολο -και όχι βέβαια με την έννοια που το χρησιμοποιούν οι πουλημένοι.

Έχω δώσει τις δικές μου μικρές μάχες έκτοτε για να περάσω το μήνυμα με όσα επιχειρήματα προσφέρει το δίκιο και η αλήθεια όσο και με αυτά που καταλαβαίνει καλύτερα ο κόσμος.
Μίλησα και με τον εαυτό μου και βρεθήκαμε σύμφωνοι πως όπως έχουμε ζήσει μέχρι τώρα στην τρέλλα του “πλούτου” και στην άβυσσο της ανέχειας χωρίς να αλλάξουμε γραμμή από τα πιστεύω μας, έτσι θα συνεχίσουμε. Και παραπάνω ακόμα, θα ψηφίσουμε/ψηφίζαμε ΟΧΙ παρότι πιστεύουμε ότι η ΕΕ είναι εγνωσμένη μηχανή κιμά για τους ανθρώπους κι ένας τεράστιος μηχανισμός εκμετάλλευσης και αφανισμού.

Σήμερα που σου γράφω πρωθυπουργέ, έχεις στείλει ήδη δυο-τρεις προτάσεις στους “θεσμούς”.
Κάθε πρόταση βρίσκει στον ίδιο τοίχο με όσες είχες κάνει νωρίτερα, ακόμα και αυτής που είναι βαριά-βαρύτατη αλλά θα την δεχόμασταν χωρίς καν να την κρίνουμε, παρότι ίσως να σημαίνει ότι επιλέγουμε μόνοι μας τα δεσμά μας.
Κάθε πρόταση δε, είναι πιο υποχωρητική από την προηγούμενη.
Ξέρεις κάτι πρωθυπουργέ;
Με σκοτώνει (εμένα και την προσωπική μου ηρεμία) να χάνω την εμπιστοσύνη που έχω δείξει -πάντα με δυσκολία επειδή με διακρίνει δυσπιστία και καχυποψία από τον χαρακτήρα μου.
Πόντο-πόντο, οι απανωτές προτάσεις σου, ακόμα κι αν προέρχονται από τις καλύτερες προθέσεις και υπό το βάρος των εξαιρετικών πιέσεων που όλοι νοιώθουμε -κι εσύ πολύ περισσότερο γιατί είσαι πολιτικός- προσφέρουν ακατανόητα πολλά και σημαντικά.
Δεν έφυγες από τις διαπραγματεύσεις επειδή σε κάθε σου παραχώρηση σε κάθε σου βήμα προς τα πίσω, εκείνοι επιδίωκαν ένα άλμα προς τα πάνω μας;;
Δεν έφυγες επειδή αντιλήφθηκες πέραν πάσης αμφιβολίας ότι όλοι οι δρόμοι εκτός από την απόλυτη συνθηκολόγηση ήταν αδιέξοδοι γιατί τους έκλειναν συστηματικά;
Γιατί έφυγες αν όχι γι’ αυτά κι άλλα παρόμοια που -υποθέτω- δεν θέλεις να εκθέσεις;
Γιατί στο καλό (για να το πω κόσμια) έφυγες και προκήρυξες δημοψήφισμα όπου οι σκεπτόμενοι τουλάχιστον αλλά κι “άλλοι” θα ψήφιζαν ή θα ψηφίσουν ΟΧΙ;

Έχοντας επίγνωση της μηδαμινής βαρύτητας που έχει η δική μου θέση μέσα στο πλήθος, πρωθυπουργέ θέλω να πω αυτό:

ΜΗΝ στείλεις άλλες προτάσεις και ΜΗΝ παραχωρήσεις εκείνα που έδειξες να διαφυλάττεις (τουλάχιστον).
Σε αντίθετη περίπτωση, εγώ και ίσως κι άλλοι που ένοιωθαν να χάνουν την ευκαιρία μιας σύμπνοιας αριστερών, προοδευτικών, κομμουνιστών, ανοιχτόμυαλων και πραγματικών πατριωτών, θα ψηφίσουμε εκείνο το άκυρο μεν, ολοκάθαρο και τίμιο δε ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ.
Πρωθυπουργέ, οι εχθροί και οι φίλοι δεν άλλαξαν από εκείνους που πιθανότατα έχεις διαβάσει στην ιστορία και η ψυχή δεν βολεύεται με λιγότερα απ’όσα λαχταρούσαν εκείνοι που τίμησες αμέσως μόλις έγινες πρωθυπουργός.
Ο απλός λόγος που μπορεί να αλλάξει την ψήφο κάποιων από μας (αν κι εγώ μιλάω μόνο για τον εαυτό μου) είναι ότι το ΟΧΙ μας θα κρύβει περισσότερα βάρη κι απ’ το ναι με την επιπλέον ντροπή ότι δεν αρθήκαμε πάνω από τα επιβεβλημένα και δόλια και ότι, εν ολίγοις, δώσαμε τελικά γη και ύδωρ.
Κι αυτά, θεωρώντας δεδομένες τις καλές προθέσεις σας για το καλό της χώρας.

Με εκτίμηση και ανησυχία,
Άνθρωπος

 

Εικόνα της ημέρας…29/06/2015

Για μάντεψε! ΟΧΙ απαντάμε!!

Απ'όλα (με sos)

View original post

Τα άπλυτα της δημοσιογραφίας

Φωτο από το Απ’ όλα (με SOS)

Όπως λένε, δεν είναι ευγενικό όταν επιβεβαιώνεσαι εκ των υστέρων να θυμίζεις: “Στα ‘λεγα εγώ”. Εγώ μπορεί να μασάω με κάτι τέτοια, το Μαμούνι όμως γουστάρει με τρέλλα τα εύσημα και δεν κωλώνει να τα διεκδικεί (από μένα κι από τον εαυτό του συνήθως).

Τα λέγαμε λοιπόν, ίσως εμμέσως αλλά πάντως σαφώς, ότι εκτός από τους πολιτικούς που έσκιζαν τις καλτσοδέτες τους υπέρ του μνημονίου, τα παπαγαλάκια τους, οι καλοπληρωμένοι, εγκάθετοι και “με σύμβαση έργου” δημοσιογράφοι, κάνουν promotion στα μνημόνια.
Δεν μπορεί ένα μάτσο γελοίοι να δουλεύουν από σύμπτωση σε μεγάλα κανάλια, ούτε οι αυριανοί υποψήφιοι βουλευτές να γίνονται σχολιαστές στα κεντρικά δελτία ειδήσεων. Βγάζει μάτι ρε αδερφέ πώς να το κάνουμε;

Επειδή όμως το σαβουάρ βιβρ της (ηθικής) δημοσιογραφίας λέει ότι πρέπει να έχεις αποδείξεις και να διασταυρώνεις τις πηγές, όταν γράφουμε εμείς ότι κάποιοι είναι ολοφάνερα πουλημένοι, δεν αξίζει μία ειδικά αν εμείς είμαστε συνεργάτες Μαμουνιού και όχι πολυεθνικών.

Προς δόξα λοιπόν όσων έχουμε γράψει όχι μια φορά, σήμερα βούιξε ο τόπος με τις λίστες ονομάτων και φωτογραφιών  (ηδονικός διασυρμός!) με τους αλειτουργούς τής δημοσιογραφίας που προσπαθούσαν να κάνουν πλύση εγκεφάλου στους τηλεθεατές.
Κάποιοι τους πίστεψαν και θα συνεχίσουν.
Κάποιοι άλλοι (κι εμείς δηλώνουμε παρόντες) σκεφτόμαστε περισσότερο απ’ όσο θέλουν.

Δεν ξέρω αν θα μάθουμε ποτέ τις αμοιβές τους σε χρήμα, σε δόξα, (θέσεις) ή σε είδος, πάντως μέσα στην σημερινή μπόρα κάπου φάνηκε πάλι μια αχτίδα φωτός.
Ούτε πειράζει που το αυτονόητο χρειάζεται αποδείξεις (σε αντίθεση με τα μαθηματικά που δέχονται και κάποια αξιώματα -αν και όχι αυτό που λέει ότι παντού υπάρχουν ρουφιάνοι…)

Πάντα τέτοια για Το Μαμούνι που Μιλάει, κυρίως όμως για την αλήθεια, που δεν λάμπει συχνά ούτε ακόμα και στις εξεταστικές επιτροπές!

ΥΓ Και για να μην ξεχνιόμαστε: Περιμένουμε απάντηση για τις εξαγωγές κεφαλαίων πριν επανέλθουμε με κάτι “αυτονόητα” που έχουμε από τις τράπεζες.